Ο Παναθηναϊκός της τελευταίας τριετίας αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως μπορεί να δηλητηριάσει και να μικρύνει έναν πάλαι ποτέ μεγάλο αθλητικό οργανισμό η επικοινωνιακή, πολιτικάντικη διαχείριση της πραγματικότητας.
Ο μεγαλομέτοχός του κ. Αλαφούζος προσπαθεί να παράξει αποτέλεσμα πάνω σε παραμορφωτικό καθρέφτη. Όσο εισχωρεί πιο βαθιά στο παράλληλο σύμπαν, μικραίνει η επαφή του με την πραγματικότητα και φουσκώνουν οι χτισμένες πάνω σε άμμο προσδοκίες. Ο κωμικοτραγικός διάλογος του εριστικότατου (και χθες) Λέτο με τον (μάλλον υπέρ του Παναθηναϊκού χθες) κ. Σιδηρόπουλο και το (εκ των προτέρων και εκ των υστέρων) καταστροφικό φουλ επιθετικό σχήμα του Στραματσόνι (φουλ επιθετικό ακόμα και για αγώνα με την Κέρκυρα στη Λεωφόρο) αποτελεί συνδυαστική αποτύπωση στο γήπεδο των δύο αναπόφευκτων συνεπειών του να αγνοείς την πραγματικότητα. Πρώτον, καταφεύγεις σε συνωμοσιολογικού τύπου δικαιολογίες (αίσθηση του αδικημένου, διαιτητικά άλλοθι σε Ελλάδα και Ευρώπη) και δεύτερον πιστεύεις ότι είσαι τόσο καλύτερος (άρα ότι η βαθμολογική σου υστέρηση από τον αιώνιο αντίπαλο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον παραμορφωτικό καθρέφτη της διαιτητικής εύνοιας) από τον Ολυμπιακό που μπορείς να τον αντιμετωπίσεις αφ’ υψηλού χωρίς αμυντικογενή παίκτη μες στο καυτό "Καραϊσκάκης". Συνέπεια των παραπάνω, η αριστερή πλευρά του Παναθηναϊκού που επιλέχθηκε χθες ήταν οι Γουακάσο, Βιγιαφάνιες, Εμποκού (δηλαδή τρεις παίκτες καλοί, χρυσοί επιθετικά μεν που μαρκάρουν με τα μάτια δε). Αντίστοιχα, η δεξιά πλευρά του Ολυμπιακού ήταν Φιγκέιρας, Μάρτινς, Ελιουνούσι (και ορμούσαν σαν αρπακτικά οι Φορτούνης, Σεμπά μόλις μυρίστηκαν την εξόφθαλμη αδυναμία), δηλαδή παίκτες που, ανεξαρτήτως καλής (Φορτούνης, Μάρτινς) ή κακής ποιότητας (Ελιουνούσι, Φιγκέιρας, Σεμπά) προσφέρουν αλληλοκαλύψεις και κάθετο τρέξιμο. Διαπίστωση πρώτη: Ο Αλαφούζος έχει ξεπεράσει σε γραφικότητα και λαϊκισμό (τον ίδιο λαϊκισμό που επινοεί και δαιμονοποιεί μέσω του συστημικού καναλιού του σε κάθε κοινωνική αντίδραση) τον "τζαμπατζή” κήρυκα ενός "ερχόμαστε" χωρίς προορισμό (Μελισσανίδης). Διαπίστωση δεύτερη: Οι Βιγιαφάνιες και Μάρτινς ήταν χάρμα οφθαλμών σε ένα ντέρμπι υπέρ του δέοντος σκληρό χωρίς καθόλου ποιότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόκειται για τους δύο από τους τρεις μονάχα παίκτες του γηπέδου (ο άλλος είναι ο Φορτούνης) που συνδυάζουν γρήγορη σκέψη (αντίληψη) και γρήγορη δράση (ταχύτητα). Διαπίστωση τρίτη: Είναι ντροπιαστικό για το πρωτάθλημα ως παραγόμενο προϊόν-θεάμα ο χειρότερος Ολυμπιακός των τελευταίων 20 ετών να έχει κατακτήσει τον τίτλο από αρχές Νοέμβρη έχοντας ταπεινώσει μάλιστα τους δύο από τους τρεις εν δυνάμει διεκδικητές. Διαπίστωση τέταρτη: Εκτός από 10-15 παίκτες που παίζουν παγκοσμίως ποδόσφαιρο σε άλλο επίπεδο, άρα μπορούν να υπηρετήσουν κάθε (ορθολογικό ή ανορθολογικό) προπονητικό πλάνο, όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές κρίνονται θετικά ή αρνητικά ανάλογα με το ρόλο που τους αναθέτει ο προπονητής. Ο Γουακάσο σαν αριστερό μπακ (σε συνδυασμό με τις μη αλληληοκαλύψεις του Εμποκού και τον περιπατητή Λεντέσμα) ήταν αγιάτρευτη πληγή, ενώ σαν box to box μέσος απέδειξε και χθες (σε ένα ματς υψηλών απαιτήσεων) ότι μπορεί να παίξει τη θέση με τρόπο κατά πολύ ανώτερο από τον μέσο όρο των ποδοσφαιριστών στο περιορισμένων απαιτήσεων ελληνικό πρωτάθλημα.
0 Comments
|
Author |