Μπορεί να μην προκάλεσαν τόση μεγάλη έκπληξη και θαυμασμό όσο το φετινό κατόρθωμα της Leicester αλλά σίγουρα τάραξαν το παγκόσμιο ποδόσφαιρο με την επιτυχία τους και ίσως να έδειξαν και το δρόμο στη φετινή πρωταθλήτρια Αγγλίας... 10. Atletico Madrid (2013-2014) Κανείς δεν μπορούσε να την υποτιμήσει ή να μην τη θεωρήσει μεγάλη ομάδα, μετά την πορεία των τελευταίων χρόνων μέχρι τότε αλλά και το δυναμικό και συγκροτημένο ρόστερ της. Αλλά το να «χτυπήσει» το δίπολο του Ισπανικού Πρωταθλήματος που είχαν δημιουργήσει εδώ και 10 χρόνια Barcelona και Real, οι οποίες κυριαρχούσαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην υπάρχει τρίτος διεκδικητής του τίτλου, ήταν ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη εκείνης της χρονιάς. Υπό την καθοδήγηση του Diego Simeone, ο οποίος κατάφερε να μεταδώσει στους παίκτες του τη φιλοσοφία που ήθελε, δηλαδή το πάθος που τον ξεχώριζε σαν ποδοσφαιριστή, την αυτοθυσία αλλά και τη νοοτροπία νικητή, δημιουργήθηκε μια ομάδα η οποία μπορούσε να κερδίσει οποιοδήποτε ματς με οποιονδήποτε αντίπαλο καταβάλοντας την ανάλογη (υπερ)προσπάθεια. Επίσης σε αυτό το συμπαγές σύνολο που παρουσίασε η ομάδα της Μαδρίτης εκείνη τη σεζόν, όπου κάθε ποδοσφαιριστής ήξερε πολύ καλά τη δουλειά του στον αγωνιστικό χώρο, πιστώνεται κάθε μέλος της το ίδιο μερίδιο προσπάθειας και επιτυχίας αν και τα «βαριά» χαρτιά της ομάδας υπήρξαν οι Diego Godin, Joao Miranda, Raul Garcia, Arda Turan, David Villa και Diego Costa. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος είχε ένα αρκετά θρυλικό χαρακτήρα, αν αναλογιστεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο ήρθε. Τελευταία αγωνιστική η Atletico είχε να αντιμετωπίσει τη Barcelona εκτός έδρας στον τελικό, ουσιαστικά, του πρωταθλήματος. Αν δεν έχανε κατακτούσε αυτόματα και τον τίτλο, καθώς βρισκόταν στην 1η θέση με 89 βαθμούς και ακολουθούσαν οι Καταλανοί με 86. Η Barcelona προηγήθηκε στο 32ο λεπτό με ένα εκπληκτικό σουτ του Alexis Sanchez, αλλά ο Diego Godin σε άλλη μια κορυφαία στιγμή για αυτόν εκείνη την χρονιά, ισοφάρισε με κεφαλιά 4 λεπτά μετά την έναρξη του 2ου ημιχρόνου. Παρά τις όποιες προσπάθειες της γηπεδούχου το σκορ δεν άλλαξε και η Atletico στέφθηκε πρωταθλήτρια μετά από 18 χρόνια. 9. Sampdoria (1990-1991) Όταν το Campionato ήταν στα καλύτερά του, τότε που κέντριζε το ενδιαφέρον των ποδοσφαιρόφιλων ανά τον κόσμο χάρη στους πρωταγωνιστές του και την ανταγωνιστικότητα των ομάδων, από τη δεκαετία του 80’ μέχρι τα μέσα των 90’s, υπήρχαν σταθερά κάθε σεζόν τουλάχιστον τέσσερις ισάξιοι διεκδικητές του τίτλου. Milan, Juventus, Inter και Napoli. Η δεύτερη, ιστορικά, ομάδα της Γένοβας δείχνοντας χαρακτηριστικά μεγάλης ομάδας με την κατάκτηση τριών κυπέλλων Ιταλίας μέσα σε 4 χρόνια, άρχισε να «φωνάζει» σιγά σιγά για τη μεγάλη έκπληξη που θα ερχόταν. Ο έμπειρος προπονητής των Blucerchiatti, Vujadin Boskov, είχε στη διάθεσή του ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο αλλά και σοβαρό ρόστερ. Αξίζει να γίνει αναφορά στους στυλοβάτες της άμυνας Gianluca Pagliuca (στο τέρμα) και Pietro Vierchowod, χάρη στους οποίους η Doria δέχτηκε τα λιγότερα τέρματα (24) μετά τη Milan (19). Στη μεσαία γραμμή έδωσαν σταθερότητα ο Σλοβένος Srecko Katanec, o Ουκρανός Oleksiy Mykhaylychenko και η καλτ μορφή του Attilio Lombardo. Τέλος, ένα επιθετικό δίδυμο που έγραψε ιστορία στην Ιταλία και έκανε το όνομά του μέσα από τα επιτέυγματα στην ομάδα της Γένοβας: Gianluca Vialli και Roberto Mancini συνεργάστηκαν άψογα στα 8 χρόνια κοινής θητείας στη Sampdoria και εκείνη την χρονιά σημείωσαν από κοινού 27 τέρματα. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι οι Γενοβέζοι ηττήθηκαν μόνο 3 φορές σε όλο το πρωτάθλημα, μένοντας μάλιστα αήττητοι από τις παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις. 8. Montpellier (2011-2012) Σε ένα πρωτάθλημα που είχε συνηθίσει για περίπου μια δεκαετία τη δυναστεία της Lyon, με ένα μικρό διάλειμμα 3 χρόνων όπου τα πρωτία ανέλαβαν κατεξοχήν υπολογίσιμες γαλλικές ομάδες (Bordeaux, Marseille, Lille) πριν ξεκινήσει η τωρινή δυναστεία της Paris, η κατάκτηση του τίτλου από την ομάδα του Montpellier ήταν απολύτως αναπάντεχη. Ο Rene Girard μαζί με τους παίκτες του μετέτρεψαν το Stade de le Mosson σε πραγματικό φρούριο όπου πέτυχαν 16 νίκες σε 19 αγώνες, χάνοντας μόνο από την Paris με 0-3. Το κατόρθωμα της La Paillade αποκτά μεγαλύτερο βάρος αν σκεφτούμε ότι την προηγούμενη χρονιά τερμάτισε στη 14η θέση και με ελάχιστες προσθήκες αλλά πολλή σκληρή δουλειά και όραμα, η ομάδα μεταμορφώθηκε ολοκληρωτικά κάνοντας όλη την Ευρώπη να συζητά για τους Olivier Giroud, Mapou Yanga-Mbiwa, Remy Cabella, Benjamin Stabouli και Younes Belhanda. Το ταλέντο αυτών των παικτών σε συνδυασμό με την εμπειρία των Hilton, Marco Estrada και Souleymane Camara οδήγησε τη Montpellier στο 1ο πρωτάθλημα της ιστορίας της και τον εκκεντρικό της πρόεδρο Louis Nicollin στην απόλυτη ευτυχία... 7. Blackburn (1994-1995) Η τελευταία μεγάλη έκπληξη στην Premier League πριν το θαύμα της Leicester ήταν η κατάκτηση του τίτλου από τους Rovers. Είχαν προειδοποιήσει από την προηγούμενη σεζόν τερματίζοντας στη 2η θέση, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι θα καταλυόταν το σερί της αναγεννημένης και εντυπωσιακής Manchester United, πόσο μάλλον από την ομάδα του Lancashire. Ο Kenny Dalglish κατέκτησε το 4ο και τελευταίο πρωτάθλημα σαν προπονητής, μετά από τις 3 κατακτήσεις με τη Liverpool, έχοντας στη διάθεσή του ένα αμιγώς βρετανικό ρόστερ στο οποίο ξεχώρισαν οι Tim Flowers, Tim Sherwood, Colin Hendry, Mark Atkins, Chris Sutton και φυσικά ένα από τους σπουδαιότερους Άγγλους επιθετικούς: Alan Shearer, ο οποίος δε σταματούσε να σκοράρει φτάνοντας τα 34 τέρματα. Οι τελευταίες 3 αγωνιστικές της κούρσας του πρωταθλήματος που οδηγούσαν Blackburn και United μπορούν να χαρακτηριστούν ως απόσπασμα ταινίας θρίλερ, με αποκορύφωμα βεβαίως την 42η που θα έκρινε και τον τίτλο. Οι Rovers έχασαν τη διαφορά 4 βαθμών που είχαν από τη 2η United μέχρι τα τέλη Απριλίου και με τελευταίο αντίπαλο τη Liverpool στο Anfield, με τη διαφορά στους 2 βαθμούς, έπρεπε να κερδίσουν ώστε να εξασφαλίσουν τον τίτλο. Οι κόκκινοι δεν τους χαρίστηκαν και τους υποχρέωσαν σε ήττα με 2-1, όμως ταυτόχρονα οι κόκκινοι του Manchester δεν μπόρεσαν να κερδίσουν τη West Ham εκτός έδρας, με αποτέλεσμα να λήξει η αναμονή 81 ετών των φίλων της Blackburn για πρωτάθλημα.. 6. Wolfsburg (2008-2009) Ένα πραγματικό «χαστούκι» για τη Bayern ήταν η ξέφρενη πορεία της Wolfsburg εκείνη τη σεζόν που την οδήγησε μάλιστα στο πρώτο της πρωτάθλημα. Για άλλη μια φορά οι Βαυαροί δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το ακλόνητο σερί τίτλων, μιας και μετά τη Werder το 2004 και τη Stuttgart το 2007 ήρθε η σειρά των Λύκων να τους το χαλάσουν, προκαλώντας τεράστια έκπληξη στους Γερμανούς φιλάθλους. Ο Felix Magath πήρε εκδίκηση για την απόλυσή του, τον χειμώνα του 2007 από την ομάδα του Μονάχου, εξαιτίας της ευρωπαικής αποτυχίας. Προσάρμοσε στη νέα του ομάδα ένα αρκετά επιθετικό στυλ ποδοσφαίρου, το οποίο βέβαια μπορούσαν να το στηρίξουν και να το εφαρμόσουν ποδοσφαιριστές όπως οι Edin Dzeko, Grafite και Zvjezdan Micimovic . Οι 3 συγκεκριμένοι παίκτες σημείωσαν εξωπραγματικά στατιστικά: Dzeko και Grafite πέτυχαν συνολικά 54 γκολ (26 και 28 αντίστοιχα) και ο Misimovic μοίρασε 20 ασσίστ. Οι Λύκοι πραγματοποίησαν έναν εντυπωσιακό 2ο γύρο συλλέγοντας τους 43 βαθμούς από τους 69 με τους οποίους τερμάτισαν. Αναμφίβολα highlight εκείνης της μαγικής χρονιάς ήταν η επιβλητική νίκη με 5-1 κόντρα στους Βαυαρούς, με τον Grafite να πετυχαίνει ένα τόσο εκπληκτικό γκολ που μπορούσε να αποτυπώσει ολόκληρη την χρονιά των δύο ομάδων. 5. Deportivo de la Coruna (1999-2000) Μπορεί τα δύο μεγάλα κεφάλαια του ισπανικού ποδοσφαίρου, Barcelona και Real, να μην είχαν τη δυναμική και την απολυτότητα που έχουν αποκτήσει τα τελευταία χρόνια, αλλά κανείς δε θα περίμενε ότι μια ομάδα του βεληνεκούς της Deportivo θα μπορούσε να τους «κλέψει» τη δόξα του πρωταθλητή. Η αρχή της νέας χιλιετίας έμελλε να είναι η καλύτερη περίοδος στην ιστορία της Depor, αν και οι καλές σεζόν έχοντας παίκτες παγκοσμίας κλάσης είχαν ξεκινήσει νωρίτερα. Έτσι η ομάδα της Γαλικίας μπορούσε να περηφανεύεται για την παρουσία των Djalminha, Roy Makaay, Pauleta, Flavio Conceicao, Mauro Silva, Lionel Scaloni, Victor και Donato. Χωρίς καμιά αμφιβολία ήταν ο βασικός λόγος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αφού συνεργάστηκαν άψογα και αρμονικά υπό τις οδηγίες του Javier Irureta. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο για να αντιληφθούμε τη ρευστότητα των ποδοσφαιρικών δεδομένων είναι ότι Sevilla και Atletico που πρωταγωνιστούν πλέον σε Ισπανία και Ευρώπη, σε αντίθεση με τη la Coruna, εκείνη τη σεζόν υποβιβάστηκαν στη 2η κατηγορία. 4. Boavista (2000-2001) Ένα πρωτάθλημα που χαρακτηρίζεται για την έλλειψη ανταγωνισμού είναι το Πορτογαλικό, καθώς οι διεκδικητές του τίτλου περιορίζονται στις Benfica, Porto και Sporting. Όμως το 2001, η Boavista υπήρξε η πρώτη ομάδα μετά τη Belenenses το 1946 και η δεύτερη στα χρονικά του Πρωταθλήματος, που αψήφησε τους «Big Three» της Πορτογαλίας. Οι Πάνθηρες βασίστηκαν ξεκάθαρα στην ομοψυχία, το ομαδικό πνεύμα και την πολλή σκληρή δουλειά, παρά στο ταλέντο των παικτών της ή στα βαρύγδουπα ονόματα. Ένα μετριοπαθές σύνολο, αποτελούμενο σχεδόν αποκλειστικά από Πορτογάλους και Βραζιλιάνους, αλλά ιδιαίτερα αξιοπρεπές και μαχητικό. Οι Ricardo και Petit σίγουρα τα πιο αναγνωρίσιμα ονόματα, με τους Pedro Emanuel, Nuno Frechaut, Erwin Sanchez, Duda και Martelinho να τους συμπληρώνουν. Μόνο η Porto μπορούσε να ακολουθήσει την πορεία πρωταθλητισμού της Boavista, τερματίζοντας 2η με ένα βαθμό λιγότερο. Το δυνατό χαρτί της ομάδας, που της έδωσε και τον τίτλο, ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη η άμυνά της: δέχθηκε μόλις 22 γκολ σε 34 αγωνιστικές. 3. Λάρισα (1987-1988) Αρκετές ομοιότες με το Πορτογαλικό Πρωτάθλημα, όσον αφορά την έλλειψη ανταγωνισμού και την πρωτοκαθεδρία 3-4 ομάδων, έχει το αντίστοιχο Ελληνικό. Το 1988, όμως, είχαμε τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, με την πρώτη επαρχιακή ομάδα που κατακτούσε τον σημαντικότερο εγχώριο τίτλο. Το δυναμικό της απαρτιζόταν κυρίως από Θεσσαλούς παίκτες, στην πλειοψηφία τους μάλιστα Λαρισινοί. Τη στιγμή που οι «μεγάλοι» ψάχνονταν για μεταγραφές ονομάτων του παγκόσμιου στερεώματος, οι Βυσσινοί ανέδειξαν ταλαντούχους και παθιασμένους ποδοσφαιριστές σαν τους Βαλαώρα, Καραπιάλη, Ζιώγα, Γκαλίτσιο, Τσιώλη, Αθανασίου και τον αείμνηστο Γιώργο Μητσιμπόνα, ο οποίος έχει χαραχτεί στη μνήμη των Λαρισινών φιλάθλων και όχι μόνο, για το εκπληκτικό γυριστό σουτ μες στο κατάμεστο Αλκαζάρ απένταντι στον Ηρακλή, που έκρινε και το πρωτάθλημα. Λίγο έλειψε να χαθεί ο τίτλος στα χαρτιά, διότι στη νίκη με 2-1 επί του Παναθηναικού, ο Τσίγκοφ που δεν είχε αγωνιστεί αλλά ήταν στην αποστολή, βρέθηκε θετικός σε χρήση απαγορευμένων ουσιών, κάτι που σήμαινε αυτομάτως μηδενισμό. Η άμεση και δυναμική όμως αντίδραση των οπαδών της έφερε σαν αποτέλεσμα τη μετατροπή του αθλητικού νόμου και έτσι η ΑΕΛ τερμάτισε 3 βαθμούς πάνω από την ΑΕΚ. 2. Kaiserslautern (1997-1998) Στη συγκεκριμένη περίπτωση το παράδοξο έγκειται στο γεγονός ότι η Kaiserslautern μόλις είχε ανέβει από τη 2η κατηγορία που είχε υποβιβαστεί την ακριβώς προηγούμενη σεζόν, όπου είχε κατακτήσει μάλιστα το Κύπελλο Γερμανίας. Με λίγα λόγια μια αρκετά αλλοπρόσαλη και σουρεαλιστική τριετία για την ομάδα της Ρηνανίας, που κατάφερε σαν νεοφώτιστη να κοντράρει Bayern και Dortmund σε μια από τις καλύτερες περιόδους τους. Άλλη μία έκπληξη που πρόσφερε ο Otto Rehhagel στο Ευρωπαικό ποδόσφαιρο, άλλο ένα αριστοτεχνικό έργο του Γερμανού προπονητή που κατέκτησε το 3ο του πρωτάθλημα μέσα σε μια δεκαετία. Οι Κόκκινοι Διάβολοι πορεύτηκαν εκείνη τη σεζόν με τον Andreas Reinke στο τέρμα, τους Michael Schjonberg, Miroslan Kadlec και Axel Roos στην άμυνα. Κλασσική μεσαία γραμμή γερμανική ομάδας αποτελούμενη από σκληροτράχυλους τεχνίτες όπως Ciriaco Sforza, Andreas Buck, Martin Wagner, Ratinho, Marian Hristov και ο 22χρονος τότε Michael Ballack. Στην επίθεση έκανε τη διαφορά το δίδυμο των Jurgen Rische (11 γκολ) και Olaf Marschall (21 γκολ). 1. Leicester (2015-2016) Το απόλυτο ποδοσφαιρικό θαύμα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο! Μια ομάδα που το 2009 αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία, επέστρεψε στην Premier League το 2014 ακριβώς μετά από μια δεκαετία και σώθηκε από τον υποβιβασμό κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Δεν είναι όμως μόνο αυτές οι πληροφορίες που κάνουν το κατόρθωμα της ομάδας κάτι το αδιανόητο. Αλλά η σύγκρισή της με τα υπερμεγέθη, σε οικονομικούς και αγωνιστικούς τομείς, των υπόλοιπων ομάδων του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο. Ο υπό αμφισβήτηση Claudio Ranieri, μετά από το αποτυχημένο πέρασμα στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας, κρατώντας χαμηλούς τόνους κατά τη διάρκεια όλης της σεζόν, παρέδωσε μαθήματα προπονητικής, τεχνικής, αντίληψης και ψυχολογίας σε προπονητές και manager των καθιερωμένων διεκδικητών του τίτλου, οι οποίοι δέχτηκαν ακόμα ένα ταπεινωτικό χτύπημα με την πορεία της Tottenham, η μόνη ομάδα που ουσιαστικά από ένα σημείο και μετά μπορούσε να απειλήσει τις Αλεπούδες. Πολλοί ποδοσφαιριστές που ήταν άγνωστοι μέχρι φέτος ή χωρίς μεγάλη ποδοσφαιρική αξία κατέγραψαν απίστευτες αποδόσεις και στατιστικά. Η βγαλμένη από παραμύθι ιστορία του Jamie Vardy, η δικαιολογημένη ταύτιση του Kasper Schmeichel με τον πατέρα του, η μαγική χρονιά του καλλιτέχνη Riyad Mahrez και η ανάδειξη και δικαίωση τόσων νέων ονομάτων στον ποδοσφαιρικό χάρτη όπως οι N’Golo Kante, Danny Drinkwater, Wes Morgan και Andy King συνθέτουν μια τόσο ωραία ιστορία για τους ρομαντικούς φίλους του αθλήματος, που μας κάνει να ελπίζουμε πάλι για το μέλλον του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
0 Comments
|
Author |